Լինում է չի լինում մի քաղաք է լինում ես քաղաքի անունը լինում է Միկում։ Միկում քաղաքում մարդիկ շատ բարի են ,իսկ կենդանիները չար միայն գայլը,արջը և նապաստակը: Արջը իրեն հազիվ է պահում որպեսզի չքնի ընկերների հետ ամանորը նշի ,գայլն պահում է որպեսզի չուտի նապաստակին ,իսկ նապաստակը ուզում է գնալ ընկերների մոտից ,բայց չի գնում որովհետև չի ուզում նրան չար կենդանիները ուտեն։Գայլն ու արջը պաշտպանում են նապաստակին։Մի գիշեր նապաստակը արթնանում է և տեսնում ,որ ամանորյա լույսերը մարեցին նապաստակը գնաց և տեսավ որ ինչվոր վախենալու կենդանի նապաստակը նմանացրեց ագրավի և հիշեց միկում քաղաքի ամենաչար ագրավին այդ ագրավը չեր սիրում ամանորը։Այնքան չեր սիրում որ հենց տեսնում է որ մեկը ասում է ամանոր վերցնում է նրան և սարից քցում։ Երբ նրանք արթնանում են տեսնում են որ նոր տարին կորել է մադիկ էլ չարացել են։

Անտառի մի քանի բնակիչ գնում են որպեսզի գտնեն տոնածառ ,արջը նապաստակը և ոզնին։Արջը ասում է ,որ տոնածառը պետք է լինի ահրելի մեծ և լայն ,իսկ նապաստակը ասաց Թող այն  լինի փոքրիկ, փափուկ և արծաթափայլ, ինչպես ես, ոզնին էլ ասաց Ո՜չ, ո՜չ եղևնին պետք է լինի փշոտ և փոքր:Նրանք իրարից նեղացան ,իսկ հետո արջը ասաց թող տոնածառը լինի բարձր ,փշոտ և արծաթափայլ Ճի՜շտ է, ճի՜շտ է, բացականչեցին ոզնին ու նապաստակը:Վերջապես նրանք ընտրեցին ամենագեղեցիկ եղևնին: Առավոտյան կենդանիները` խաղալիքներով լցված բազմաթիվ արկղերով, եկան անտառի խորքը և զարմանքից քարացան` ոչ մի եղևնի չէր մնացել:Մարդիկ բոլորը կտրել ու տարել էին: Նապաստակն սկսեց բարձրաձայն լացել:
-Տեսե՜ք,  տեսե՜եք, գոռաց արջը այնտեղ հեռվում մի փոքրիկ եղևնի կա, թող այն լինի մեր տոնածառը:
-Տոնածառը փոքր, բայց մեր սրտերը թող լինի մեծ ու բարի շատախոսեց ոզնին: