Մի անգամ ես կարողացա լսել, թե ինչպես են ոտքերը գանգատվում:
-Ոչ ոք չգիտի,-տրտնջում էին նրանք,-թե ի՜նչ մեղք ենք մենք, խեղճ ենք մենք: Արդեն մի քանի դար է՝ մեր կյանքն անտանելի է: Մեզ միշտ օգտագործում են, մեզնով քայլում են, մեզնով վազում են, մեզ վրա ընկնում են: Ախր մենք էլ ենք հոգնում. չէ՞: – Այս խոսակցությունը լսելուց մի քանի օր անց, ես որոշեց օգնել ոտքերիս: Դրա համար է, որ ես արագ եմ քայլում:
